Afbeelding

Ons Marij vertelt: Wensambulance

Algemeen

Deze week heb ik iets bijzonders te vertellen. Vorige week heb ik een soort reis van mijn leven gemaakt, ik ben naar Oostenrijk geweest met de Wensambulance met mijn broer Jan die ernstig ziek is en zijn dochter Peggy.

Onze Jan gaat zomer en winter al 40 jaar naar Zell am Ziller in Oostenrijk. Het afgelopen jaar is hij ziek geworden en had ik gehoord dat hij zo graag afscheid zou willen nemen van zijn geliefde vakantieplekje. Ik dacht gelijk aan de Wensambulance, zo deed ik een aanvraag en werd bijna gelijk teruggebeld. Anderhalve week later was bijna alles rond.

Een klein probleem, midden in het wintersportseizoen kon de Wensambulance geen hotel vinden, sowieso niks in de buurt van Zell. Ik heb een Facebookgroep ingeschakeld ‘vrienden van het Zillertal’ waar ik al een paar jaar inzit met meer dan 12.000 (bijna allemaal) Nederlanders die hier op vakantie gaan of wonen, die avond zochten er velen met me mee, 50 hotels gebeld maar alles zat vol. Maar ik kreeg een berichtje ‘of ik Landhaus Alpenherz in Asschau wou bellen’. Ik gebeld naar Wendy Tobben, zij en haar man Marc (Nederlanders) zijn eigenaar van dit geweldig mooie hotel, zij hadden nog plek en als klap op de vuurpijl boden ze de 3 kamers die we nodig hadden gratis aan. Ongelooflijk, er zijn nog steeds lieve, goede mensen in de wereld.

Op zondagmorgen 4 februari vertrok ik met mijn broer Jan, zijn dochter Peggy, verpleegkundige Flora en chauffeur Siem naar Oostenrijk vanuit Tilburg. Een heerlijk lunchpakket gesponsord door Bertje Manders ging mee, iedereen in onze omgeving leefde mee. De hele familie Scheepens stond buiten toen onze Jan de ambulance inging om hem uit te zwaaien. Wat gunde iedereen hem dit en wat mooi dat Peggy en ik in de ambulance mee konden reizen. 

Ik hoef niet te vertellen wat een bekijks je hebt met die Wensambulance, onderweg gingen we met brancard en al koffie drinken of een broodje eten. Onze Jan werd enorm goed verzorgd door Flora de verpleegkundige en door Siem de chauffeur, we hadden het niet beter kunnen treffen met deze 2 toppers, zo zorgzaam, zo lief zelfs voor ons. Vrijwilligers (beiden met pensioen) bij Stichting Wensambulance Nederland.

Het hotel had bij mij geïnformeerd wat onze Jan zijn lievelingseten was in Oostenrijk. De eerste dag aten we forel. Ook hadden ze een speciale taart voor hem gemaakt met bergen en edelweiss erop. Het hotel voelde als een warme deken om ons heen, de naam Landhaus Alpenherz maken ze zeker waar, wat een lieve mensen.

Dan was de wensdag aangebroken, die begon met een ritje in de ambulance door de bergen door de omliggende dorpjes waar we op sommige plekken stopten, onze Jan lag stilletjes naar buiten te kijken, het Zillertal schoot aan hem voorbij. Dan naar de koffie in hotel Brau waar de familie Schneeberger zich bij ons voegde, zijn Oostenrijkse vrienden die inmiddels ook midden 80 zijn. Onze Jan verbleef altijd bij hen in een appartement, elk jaar, zomer en winter, voor 40 jaar. Met deze mensen wou onze Jan deze laatste dag in het Zillertal doorbrengen. Voor de lunch hadden ze een geweldig restaurant hun keuken speciaal laten openen en met een prachtige view zaten we heerlijk samen te lunchen. 

Dan natuurlijk samen hoog de bergen in naar een prachtig panorama uitzicht over Zell am Ziller. Hier nam de familie Schneeberger met een prachtige toespraak afscheid van mijn lieve broer. We hebben nog mooie foto’s gemaakt en met tranen (bij iedereen), een kus, een warme omarming, namen ze van elkaar afscheid met de woorden ‘voor altijd in ons hart’. De zon hoog aan de hemel, 15 graden op 1200 meter hoogte, het kon niet mooier.

Dit was werkelijk onbetaalbaar dat dit zo kon, we reden terug naar ons hotel voor ons laatste diner, natuurlijk Wiener schnitzel. Die avond gingen we vroeg slapen, want de volgende dag gingen we weer richting Nederland. 

Na een heerlijk ontbijt reden we aan, in de ambulance zaten we stil voor ons uit te kijken, ieder met zijn gedachten, we reden door de bergen en met tranen in men ogen zag ik onze Jan de laatste beelden van Oostenrijk tot zich nemen. Wat gunde ik hem dit en hoe geweldig dat dit kon. 

Onze Jan zijn woorden ‘dit neemt niemand me meer af’, zo ist Jan. De ambulance bracht ons veilig thuis, we namen afscheid van Flora en Siem, wat waren die twee geweldig.

Bedankt Stichting Ambulancewens Nederland. Bedankt Landhaus Alpenherz Asschau voor hun warme, geweldige gastvrijheid. Jullie hebben onze Jan de mooiste wensdag gegeven die er maar bestaat. Wat heeft onze Jan genoten, en wij ook.

Fijn weekend iedereen.