Bladgeritsel

zo 19 nov., 17:00 Algemeen

Nu wil ik het over het belang van goede communicatie hebben. Dié communicatie tussen mensen zou ik voor onze samenleving, onze wereld, van wezenlijk belang willen noemen. Die gedachte kwam bij mij boven door hetgeen ik onlangs hoorde van een oudere man op de begraafplaats aan de Hortsedijk. Ik bedoel een zorgvuldige uitwisseling van wat er voor mensen essentieel is. Wanneer men het gesprek met zorg voert, kan men zich in de situatie van de ander verplaatsen, invoelen en vandaaruit menselijk handelen. (Kent u die regel uit ‘De Kleine Prins’ van Antoine de Saint Exupéry: “Men ziet slechts goed met het hart”?)

Op de vooravond van Allerheiligen en Allerzielen bezocht ik aan de Hortsedijk de graven van onder anderen mijn ouders en grootouders en ook Mies Leenhouwers. Via het poortje aan de zijkant betrad ik de begraafplaats. Daar groette mij die oudere meneer. Ik groette terug en zag aan zijn gezicht dat hij bezorgd, bedrukt was. Toen ik wat later naar een waterkraantje liep kwam ik hem opnieuw tegen. Ik keek hem aan, knikte en hij begon daarop tegen me te praten over de graven van zijn ouders en verdere familieleden die een rode stip hadden gekregen. Hij zei dat hij er verdriet van had dat die graven opgeruimd zouden worden. Hij zou willen dat hij daarover had kunnen praten, om te overleggen of hij de graven misschien met een bedrag had kunnen ‘afkopen’, zodat ze wel konden blijven. Hij was vijfentachtig en hij kon niet blijven betalen. 3000 gulden had alleen al het graf van zijn ouders gekost. Nu zou het allemaal vernield worden. Ik zei hem, dat ik hem goed begreep en dat ik het ook verdrietig vond. Ik dacht terug aan wat ik twee weken terug hierover al schreef. Ik beloofde hem dat ik er met de parochie contact over zou opnemen. 

Dat heb ik enkele dagen later gedaan. Ik heb opgebeld naar het secretariaat van de pastorie aan de Dorpsstraat in Stiphout. Het eerste dat ik (uiteraard) te horen kreeg was: dat zijn de regels. Ik zei dat ik het daarover nou juist wilde hebben. Moet dat zo? Ik deed het voorstel om daarover eens een parochieoverleg te voeren, met in mijn achterhoofd wat Karen Armstrong (Brits theologe en schrijfster) zegt, dat geloof niet gaat over waarheden, maar over betrokken handelen. Ze benadrukt compassie als gemeenschappelijke kern in religieuze tradities, (in: Compassie, 2011).

Op de Hortsedijk viel mij deze keer ook het graf van een ouderpaar met dochtertje op. Bij een verkeersongeluk waren ze alle drie om het leven gekomen. Ook daarop stond een rode stip. Daarvan dacht ik: niet alleen zijn ze door een noodlottig ongeluk gestorven, nu moet ook de laatste herinnering aan hen opgeruimd, uitgewist worden. Dat vind ik niet goed. 

Ook anderen in Helmond hebben hierover gedachten. Wilbert Linders heeft, als ik dat goed begrepen heb, vanuit Mì Hellemonders een oproep gedaan om de laatste rustplaats op de Hortsedijk van de vrouw die velen in Helmond letterlijk in het leven gehaald heeft, de voormalige vroedvrouw Anna van Eekeren (1892 – 1983) te behouden. Ik onderschrijf dat wat Wilbert Linders zegt.

Vanuit het parochiesecretariaat kreeg ik het voorstel om eerst maar eens met de beheerder van de Hortsedijk contact op te nemen. Dat heb ik vervolgens gedaan en met hem afgesproken dat ik binnenkort op de begraafplaats verder met hem kom overleggen. Misschien ter voorbereiding van een parochiegesprek te organiseren over hoe we met de R.K. begraafplaatsen omgaan? Als er mensen zijn die hierover ook gedachten hebben, dan is het misschien een idee om dit ook te communiceren met zowel de parochie alsook Wilbert Linders? Ik houd u graag op de hoogte van de ontwikkelingen.