Halve van Helmond 2024: eentje om nooit te vergeten

Tekst en foto’s: Wendy Lodewijk

HELMOND/REGIO Wie wel van een sportieve uitdaging houdt, doet mee met de Halve van Helmond. Zo dacht ik begin dit jaar. Nog enthousiaster werd ik toen ik collega Christel Sanders zover kreeg om met me mee te doen. ‘Wij gaan dit rocken’ was de gedachte en wij schreven ons dan ook direct in voor de langste afstand: de halve marathon.

Goed voorbereid en met een rugtas vol noodrantsoen, extra sokken, pleisters en zonnebrandcrème toogden we op zondagochtend 14 april naar Stiphout. De hardlopers startten in Brandevoort, een heel andere route hadden zij. We waren er rond 9.15 uur om ons aan te melden en de routebeschrijving op te halen. Toen bleek al dat we aan de late kant waren, hordes wandelaars waren al vertrokken, zagen wij. We hadden dat besef echter niet zo en maakten al grappend een foto bij de finish om die in groepsapps te posten: ‘We zijn als eersten over de finish!’. Volgens de vrijwilligers moesten we uiterlijk 16.00 uur binnen zijn, dus tijdsdruk voelden we niet. Om ongeveer 9.30 uur begonnen we met groot plezier aan onze tocht die begon langs de Stiphoutse bossen.

Vrij kort na vertrek stonden we voor een grote ‘vijver’ van wel een halve meter diep. De route in de app (waarvan we bij de start een qr-code konden scannen) gaf aan dat we daardoor moesten. Christel lachte: ‘We hadden toch niet ingeschreven voor een triatlon?’ Toen ontdekten we een omleiding. Daar bleek op enig moment een pijl te missen, maar kort daarna hoorden we dat dat gemeld was en een vrijwilliger is die pijl alsnog (terug) gaan plaatsen. Een kwajongensstreek? We zullen het nooit weten, maar goed geregeld om het gelijk op te lossen! 

Halverwege de route (we waren eerder al een rust-/waterpunt tegen gekomen, waar we wat konden eten en drinken en een praatje maken met de vrijwilligers) kwamen we bij een restaurant, gesitueerd bij een golfclub. Daar konden we gebruik maken van de sanitaire voorzieningen en onze waterfles weer bijvullen. We hadden wel zin in een kop soep en een warm drankje, dus wij lasten een pauze in en genoten van het terras in de zon. ‘Weinig wandelaars hier, ze lopen allemaal door.’ ‘Hier zitten inderdaad alleen maar golfers’, waren onze constateringen. Verder ging er nog geen lampje branden… De tomatensoep smaakte heerlijk en gaf ons hernieuwde energie om de tocht te vervolgen. 

Die tweede helft was soms pittig. Niet qua lopen, maar qua spoorzoeken. De route op de app was ermee opgehouden en de papieren route gaf soms aanwijzingen als ‘sla rechtsaf pad in’. Tsja, hoe moet je anders een afslag in het bos omschrijven… We waren dus overgeleverd aan de pijlen, die ons soms toch lieten twijfelen of we wel goed zaten. Gelukkig hadden we beiden vroeger bij de Scouting gezeten en vonden we ze uiteindelijk allemaal zonder verkeerd te lopen. We kwamen op plekken waar we nog nooit geweest waren en/of waarvan we in eerste instantie dachten dat het geen doorgang was. Wat een leuke ontdekkingstocht! In deze tweede helft hadden we eveneens een rustpunt, waar we opnieuw gezellig hebben staan kletsen met de vrijwilligers om vervolgens vrolijk verder te gaan.

Na (volgens mijn horloge) 23,45 km in de benen, bereikten we de finish om 14.51 uur. Ruim op tijd dachten wij… maar toch als laatsten, zo bleek later. Wat een anticlimax! We moeten er nu nog om lachen, als we eraan terug denken. ‘Voortaan maar niet op je gemakje soep gaan zitten eten op het terras’, zeggen we dan tegen elkaar. Maar goed, we hebben die medaille binnen en dat is wat telt! We made it! 

Bovenstaande is natuurlijk met een knipoog is geschreven. Het was onze eerste halve marathon en we hebben ontzettend genoten van de mooie route en de gehele organisatie mag ontzettend trots zijn op wat zij al voor de 4^e keer hier wegzetten. Volgend jaar doen we weer mee! En we hebben zelfs al enkele collega’s met onze verhalen weten te overtuigen om volgend jaar bij ons aan te sluiten. Wat hebben we genoten, wat was het leuk, wat was het mooi. Eentje voor in de boeken. Tot 13 april 2025!